In deze tentoonstelling is het menselijk lichaam het uitgangspunt. De getoonde werken zijn gemaakt vanuit een persoonlijk perspectief. Lichamelijkheid is vaak direct tastbaar. Soms ook is het lichaam de fysieke verbeelding van psychisch ongemak; een aantal kunstenaars laten dit op humoristische wijze zien. En hoe zit het dan met het lichaam zelf? Heeft het lichaam een eigen wil, dat het geen controle meer toelaat door de beknelling van de geest? Deze en andere vragen worden opgeroepen door de diversiteit van het werk en de verschillende uitgangspunten van de kunstenaars.
Joyce Roodnat opende de tentoonstelling op 12 maart om 16:00 uur
Kunstenaars: Jans Muskee, Jurgen Winkler, Ton Zwerver, Su Melo, Judith Vossen, Nynke Deinema, Eleye Boerenkamps en Anika Hochstenbach
Samenstelling: Jurgen Winkler en Judith Vossen
Het werk van Sue Melo (Chili) biedt een ervaring die verder gaat dan alleen visuele waarneming, alle zintuigen worden geprikkeld. Melo heeft door haar verblijf in Chili, India en Nederland geleerd dat mensen op verschillende manieren naar dezelfde dingen kunnen kijken. Haar uitgebreide ervaring met keramiek stelt haar in staat om beelden te creëren die niet gebonden zijn aan een specifieke cultuur of denkwijze.
Een zintuig stelt de mens in staat zijn omgeving of een deel van zichzelf waar te nemen. Bij overprikkeling raakt een zintuig uit balans. In deze video heeft Deinema de zintuigen uit balans gebracht op zo’n manier dat er een vervreemding ontstaat, een loskoppeling van het lichaam. De zintuigen vormen een landschap. Je hoort stemmen die ook vervormd zijn.
Deinema: "Het lichaam, de huid en het bedekken ervan onderzoek ik op verschillende wijze door middel van media als fotowerken, objecten, collages en video. Het bedekken heeft voor mij verschillende betekenissen, het zegt iets over: je identiteit, je culturele achtergrond, maar ook over het bedekken van bepaalde zaken, het maskeren.
Ik gebruik het lichaam als ruw materiaal om mee te communiceren en om emoties, ideeën, verlangens en angsten op te wekken. Veel van het werk is gerelateerd aan de huid of als huid bedoeld. Het werk is ambivalent en enigszins autobiografisch. Ik zoek niet naar perfectie maar zoek de schoonheid in de imperfectie: aantrekken en afstoten…."
Anika Hochstenbach is in 2021 afgestudeerd aan de St. Joost Academie in Breda. Als schilder en tekenaar richt ze zich vooral op het menselijk lichaam en de huid. In de kleuren, de imperfecties, de rondingen en putjes van de menselijke figuur zoekt Anika naar tactiliteit en legt deze tot in detail vast.
In haar werken is Anika op zoek naar een moment van rust, een moment van gewoon 'zijn'. Om dit te bereiken kiest ze bewust haar onderwerpen en fotografeert ze. Dit zijn vaak mensen in haar omgeving die ze goed kent, zoals haar zussen, haar partner en zichzelf. Tijdens het schilderen praat ze veel met haar onderwerpen.
"Mijn werk is een soort dagboek van de mensen om me heen. Soms breng ik in mijn leven meer tijd door met een bepaald persoon. Daarom kan het zijn dat ik hen afbeeld in mijn werk. Een band met de mensen die ik portretteer is essentieel: Ik kan veel meer kwijt in zo'n schilderij."
Deze meer dan levensgrote uitgesneden foto’s komen uit een verzameling foto’s van Eleye’s achterste. Met deze foto’s verzamelde ze blauwe plekken en krassen die ontstonden tijdens het bedrijven van de liefde of door ongelukjes zoals stoten en vallen.
Eleye Boerenkamps (1994, Deurne) maakt eigentijdse monumenten waarin privé-onderwerpen op zowel humoristische, zachtaardige als brutale wijze worden gedeeld met de kijker. Ze werkt met verschillende media als sculptuur, film, tekst en fotografie. Belangrijke inspiratiebronnen zijn haar ervaringen met banaliteit, ongemak en verlies.
In de beelden van Judith Vossen zijn –absurdistische- situaties te zien waarin de mens zich op een ongemakkelijke manier verhoudt tot dagelijkse objecten en het eigen lichaam. Sociale interactie wordt zichtbaar in de (on)mogelijkheden om fysieke nabijheid te ervaren tot de ander. 2
“Ik streef ernaar individuele herinneringen terug te brengen tot de essentie en met minimale middelen tot een gelaagd beeld te komen.”
Vervreemding en intimiteit, macht en onmacht zijn terugkerende thema’s in het werk van Jurgen Winkler. In zijn beelden, installaties, tekeningen en foto’s is humor vaak waarneembaar, humor met een schrijnende ondergrond. Het materiaal voor zijn werk, zoals kleding en huishoudelijke goederen, komt uit kringloopwinkels of uit zijn privéomgeving.
“Menselijk gedrag is bron voor verbazing en ze vormt de inspiratie voor mijn werk.”
Uit de serie Sculptural Situations, gefilmde korte performances waarin Ton Zwerver alledaagse handelingen uitvoert. Deze ultrakorte filmpjes worden in een onderlinge samenhang op i pads vertoond. Hij creëert situaties, die te maken hebben of gerelateerd zijn aan het leven van alledag; mijmeringen, angsten en dromen, kortom dingen en gedachtes die in je hoofd blijven rondcirkelen. Zij herinneren aan situaties en dagdromen die iedereen wel eens meemaakt of denkt.
In de kleine tekeningen van Jans Muskee is hij op zoek naar beelden van intimiteit en verlangen. Daarnaast vraagt hij zich af wat het verschil is tussen een blote etalagepop en een schaatser in schaatspak, of het peuteren in je neus en het vastpakken van het puntje van je tong, of het maken van een tekening en je aankleden met de mooiste kleren die je hebt. Verbergen en onthullen. Suggereren en je uitspreken.
