Opening 8 september van 16:00-18:00 uur

Sinds de jaren negentig is er sprake van culturele stagnatie, schrijft Marian Donner in De Groene, lopen heden en verleden steeds meer door elkaar. De wereld ziet er al 25 jaar herkenbaar omdat internet en sociale media ons het vermogen ontnomen hebben te vergeten. De opeenvolging van zich steeds vernieuwende kunststromingen kon alleen maar bestaan door een duidelijke scheur in de tijd. Een prikkelende gedachte, maar…

De werken van Ralf Kokke (1989) herinneren aan het werk van Philip Guston, maar ook de Neue Wilden uit de jaren 80. Hij laat zich inspireren door het dagelijks leven, schildert de symmetrische architectuur in de buitenwijken, het platte landschap. Kokke speelt met perspectief, figuren en objecten, en creëert heldere kleurvlakken. Zijn werk is kersvers en oorspronkelijk. Guido van Amelsfoort (1986) houdt van graffiti, vertaalt dit naar keramiek en maakt rauw sensitief. Hij bedacht een nieuw ism: smilerism, let’s make the world smile again. Misschien waren we dat toch vergeten? En waar komen de zo zorgvuldig in lagen geschilderde schilderijen van Paul Dikker (1959) vandaan. De herkenbare natuur is verdwenen uit zijn schilderijen en meer dan voorheen gaat het hem om de verbeelding van de natuur als alomvattende aanwezigheid die ons menselijk begripsvermogen te boven gaat. De Finse cultureel antropoloog Paavali Virtanen noemt hem de eerste perifeer sententialist: “zijn schilderijen zijn persoonlijk en authentiek. Ze zijn niet het product van een in een maatschappelijk vertoog gevangen, zelfverklaard genie, maar de vanzelfsprekende uitdrukking van een perifere geestesgesteldheid”. Misschien zijn zijn geabstraheerde landschappen volkomen nieuw?

… 3 kunstenaars, 2 generaties, gelukkig scheurt het nog.