Performance
In de performance “Spektre’s internal walk” wordt het korte moment in 1997 herdacht dat de Mir, het Russisch ruimtestation dat 15 jaar op een afstand tussen de 296 en 421 KM rondom de aarde zweefde, werd geraakt door zijn eigen voedsel- en afvalraket. De seconde waarin de botsing plaatsvond is uitgewerkt tot een 20 minuten durende performance waarbij het zorgvuldig verpakte voedsel de Spektre bereikt, het onderdeel van de Mir dat dient als verblijfplaats voor Amerikaanse astronauten, tegen de wand van de Spektre knalt en uiteen spat in de ruimte terwijl de luchtdruk binnenin de module daalt en het aanwezige organisch materiaal opzwelt, zich vermenigvuldigt, transformeert.

Expositie
De foto’s van de performance zijn een belangrijk onderdeel van de expositie: The Revenge of the Spektre’s Kitchen” van Marianne Theunissen & Chris Baaten. 
De performance is gebaseerd op de feitelijke gebeurtenis, de botsing van de voedselraket met de Mir. De expositie daarentegen maakt gebruik van beeldmateriaal uit de film Solaris van Tarkovsky uit 1972 waarin eveneens een ruimteschip (te) lang in de ruimte rondzwerft. In de Solaris kan bijna worden geleefd zoals op aarde, er wordt gewandeld, gerend, er is een uitgebreide bibliotheek en er zijn ruime slaapkamers, met douches en wc. De astronauten hebben niet veel te doen. Het ruimteschip bevindt zich in een ‘intelligente oceaan’, een mysterieus gebied waar herinneringen en mensen uit het verleden verschijnen en opnieuw een fysiek leven gaan leiden. 
Heel anders dan het labyrint in de Mir waarin de ruimtereizigers zich met moeite door de smalle gangen wurmden. Boeken, kindertekeningen, foto’s en een gitaar lagen opgetast tegen de wanden van de cabines, evenals kabels en wetenschappelijke instrumenten, apparatuur om de inwendige mens te versterken en te ontlasten en een netwerk van buizen, filters en regelapparatuur. De Mir-astronauten kregen weinig gelegenheid een huiselijk of persoonlijk leven te leiden. Hun bestaan gecomprimeerd, een plek voor een korte droom wellicht, maar niet om herinneringen te laten materialiseren, zoals in Solaris. Te weinig ruimte, teveel bezig met organiseren van de in- en uitwendige mens, van de in- en uitwendige raket.

Solaris en Mir
Beelden uit Solaris worden in de expositie vergeleken met de historie van de Mir. Wat in Solaris een bange droom is, het onvermogen van de mens in de ruimte en zijn onvermogen om er een leefbare omgeving te creëren, wordt in de Mir een banale hedendaagse werkelijkheid, een “ongelukje”, waarbij een hoopje menselijk materiaal de ruimte in wordt geslingerd, om daar tot in de eeuwigheid rond te blijven zwerven. Wat zal een toekomstige ruimtereiziger denken wanneer een Russische, stevig in cellofaan verpakte, sandwich tegen de ruit van zijn cabine belandt? Is dit het verleden dat tot ons spreekt? Misschien is het wel wat Karl Marx “ the spectre of communism” noemt die ons wil waarschuwen voor materialisme en handelswaar die wij nooit meer van ons af kunnen schudden en waar wij ten alle tijde met onze ruimteschepen tussendoor zullen laveren.